W ostatnim czasie koncepcja informowania poprzez podcasty zyskuje na popularności. Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia opublikowało serię podcastów o katastrofie klimatycznej, które nie tylko poruszają i zwiększają naszą świadomość świata, w którym żyjemy, lecz także wywołują wewnętrzną refleksję.
Podcasty stają się narzędziem do dostępnego i lakonicznego sposobu mówienia nie tylko o ważnych i aktualnych kwestiach społecznych, ale również rozrywką, sposobem na zdobycie nowych informacji o świecie w urozmaiconej formie. Seria podcastów CSW Łaźnia pt. „Przyziemnie” zawiera 5 odcinków długością nieprzekraczających pół godziny. Właśnie tyle średnio zajmuje droga do pracy/domu/uniwersytetu lub przygotowanie jednego posiłku. Sposób, w jaki podcasty zostały przygotowane, przekłada się na ich wyczerpującą treść.
Podcasty nagrywali Bogna Stefańska i Kuba Depczyński. Nazwa podcastów nie tylko nawiązuje do tego, że katastrofa klimatyczna zachodzi na naszej ziemi, planecie i dotyczy każdego, ale i przypomina, że to dzieje się tu i teraz, stając się naszą codziennością i rzeczywistością, w której musimy funkcjonować.
„W ramach „Przyziemnie” kompostujemy dotychczasowy dorobek myśli humanistycznej, by stworzyć żyzne podglebie, na którym rozkwitną nowe idee. Być może dzięki nim znajdziemy odpowiedź na pytanie jak żyć w świecie, który nieodwracalnie się zmienia”.
U słuchacza pojawia się uczucie, że zostało wypowiedziane właśnie tyle, ile można było powiedzieć na dany temat. Seria podcastów nie tylko zawiera ciekawy i różnorodny wachlarz tematów, lecz także wielość pokazanych perspektyw, punktów widzenia i świeżych naukowych informacji. Słuchowisko oparto zarówno na wiedzy z zakresu psychologii, socjologii, filozofii czy ekonomii, jak i osobistych doświadczeniach i indywidualnej perspektywie zaproszonych do współpracy osób. Seria „Przyziemnie” jest moim zdaniem zobrazowaniem syntezy mówienia o sztuce i katastrofie. Gośćmi programu są filozofowie, publicyści, artyści i badacze, wykładowcy i aktywiści, co pomaga prześledzić różne opinie i sposoby narracji dotyczące katastrofy klimatycznej. Każdy odcinek cechuje się nowym wrażeniem, napięciem, które w miarę poznawania tematu, rośnie z każdą minutą. Ta wielowątkowa powieść opiera się na szczerym mówieniu o katastrofie z perspektywy osób, które są zaangażowane nie tylko swoją działalnością, ale również twórczością. Jednocześnie podcasty te potrafią wywołać refleksje i skrajne emocje. Wybrana muzyka podkreśla przemówienia i zwraca dodatkowo uwagę na niektóre fragmenty, pomaga w pełni oddać się słuchaniu i swoim emocjom. Słuchowisko przedstawia zarówno indywidualną, jak i globalną perspektywę katastrofy klimatycznej. Opowiada o artystycznych projektach związanych z ekologią, o braku słów i potrzebie tworzenia nowych narracji i opowieści, o tematach natury i ekologii, epoce antropocentryzmu, w której żyjemy i o nowych pojęciach.
Podcasty można wysłuchać na popularnych streamingowych platformach, do czego i ja zachęcam. Przeżywanie tego typu słów i informacji nie jest radosne. Jest to jednak rzecz ważna, która pozwala wyjść z informacyjnej bańki dziejącej się wokół tematu ekologii i spojrzeć z różnych perspektyw na globalne ocieplenie, zainteresować się tym, nawet jeżeli błędnie wydaje się nam, iż katastrofa klimatyczna nie dotyczy nas bezpośrednio.
