fot. Store norske leksikon

„Szklany Klosz” to autobiografia amerykańskiej pisarki. Została wydana w 1963 roku, miesiąc po tym Sylvia Plath popełniła samobójstwo.

Akcja książki rozgrywa się w XX wieku. Główną bohaterką „Szklanego Klosza” jest Esther, ambitna 19-latka z talentem do nauki i pisania. Pomimo sukcesów edukacyjnych, które pozwoliły jej na wyjazd na staż do redakcji prestiżowego magazynu, dziewczyna powoli popada w obłęd. Nie potrafi udźwignąć napierającego na nią świata, znaleźć sobie w nim miejsca. Kolejne wydarzenia niosące za sobą rozczarowania i rozterki, prowadzą ją do choroby. Depresja już od dawna dreptała za Esther krok w krok, czaiła się na każdej stronie książki, kartka za kartką, powoli się ujawniała. W końcu pochłonęła dziewczynę bez reszty.

Ostrość, z jaką Sylvia Plath opisuje przeżycia Esther, jest niesamowita. Pomimo tego, że książka napisana jest prostym i klarownym językiem, nie brak w niej również kwiecistych metafor. Autorka nie romantyzuje jednak choroby psychicznej. Przedstawia metody leczenia dostępne w latach 60. XX wieku. Prowadzi czytelnika za rękę przez mrok, który całunem opadł na umysł Esther. 

Przez całą lekturę „Szklanego Klosza” czułam niepokój. Zapoznałam się wcześniej z recenzjami książki i myślałam, że wiem, czego mogę się spodziewać. Wcześniej nie wgłębiałam się szczególnie w twórczość Sylvii Plath. Znałam tylko kilka jej wierszy i biografię. Nie podejrzewałam, że książka amerykańskiej pisarki wywoła we mnie aż tak silne emocje. Zaskoczyła mnie aktualność opisywanego przez nią problemu. Unaoczniła, jak trudno funkcjonować osobom borykającym się z chorobą psychiczną. Przypomniała, że depresja nie spada na człowieka jak grom z jasnego nieba, ale jest sumą wielu wydarzeń. Skrada się po cichutku. Powoli, acz sukcesywnie, czarnym markerem zamalowuje choremu dostęp do światła. „Szklany Klosz” może wywołać w czytelniku poczucie pustki, albo unaocznić tą, która już się w nim znajduje. Nie jest to lektura łatwa, ale na pewno otwierająca oczy. 

Nie bójmy się prosić o pomoc

Wraz z nowym rokiem przestało działać Centrum Wsparcia Dla Osób w Stanie Kryzysu Psychicznego. Ze względu na trwającą pandemię, zdrowie psychiczne wielu Polek i Polaków ulega stopniowemu pogorszeniu. Poniżej znajdują się numery, na które można się zwrócić o pomoc, w momencie kryzysu:

22 484 88 01 – Antydepresyjny Telefon Zaufania Fundacji ITAKA

22 654 70 70 – Linia Wsparcia Fundacji ITAKA

800 080 222 – Całodobowa Bezpłatna Infolinia Dla Dzieci i Młodzieży, Rodziców oraz Nauczycieli

22 635 93 92 – Telefon Grupy Edukatorów Seksualnych „Ponton”