Subiektywny przegląd filmów sensacyjnych

Czy interesuje Was świat spisków, władzy, strzelanin i pięknych kobiet? Gdzie oficjalna wersja wydarzeń to tylko gra pozorów? Jeżeli odpowiedź brzmi twierdząco, ten subiektywny przegląd filmów sensacyjnych z pewnością przypadnie Wam do gustu.

Zawód szpieg

Film, który sami szpiedzy uznają za najlepiej oddający realia ich pracy. Agent CIA, Nathan Muir (Robert Redford) w dniu przejścia na emeryturę nieoficjalnie dowiaduje się, że jego były protegowany (Bishop, w którego wciela się Brad Pitt) został złapany w chińskim więzieniu, podczas próby odbicia osadzonego. Agencja ma 24 godziny na uwolnienie szpiega, w przeciwnym razie wykonana zostanie na nim kara śmierci.

Równolegle prowadzone są negocjacje handlowe pomiędzy rządem amerykańskim a chińskim, których spokoju CIA nie chce zaburzyć, postanawia więc poświęcić życie Bishopa dla skutecznego ich zakończenia. Muir postanawia jednak, sprzeciwić się rozkazom przełożonych i w pojedynkę, będąc tysiące kilometrów od Bishopa, uratować życie swojego przyjaciela. Dzięki zastosowaniu retrospekcji, film ogląda się jednym tchem. Nawet pozornie statyczne sceny, dzięki wyrazistości postaci i dobrze zarysowanym intrygom wydają się dynamiczne i pełne energii. Niewątpliwie spora w tym zasługa głównych bohaterów granych przez Roberta Redforda oraz Brada Pitta, których losy rozgrywają się w Wietnamie, Chinach, Berlinie oraz Bejrucie. Film godny uwagi ze względu na ukazanie pracy szpiegów od kuchni, znakomitą ścieżkę dźwiękową oraz tandem fantastycznych aktorów.

Teoria spisku

Mel Gibson wciela się w rolę taksówkarza, który cierpi na stany lękowe, paranoje, schizofrenię i czego jeszcze dusza zapragnie. Jest przekonany, że światem rządzi tajna organizacja i w celu uświadomienia społeczeństwa, na domowym powielaczu, wydaje biuletyn na ten temat. Alice Sutton (w tej roli Julia Roberts) pracuje dla rządu USA i jest obiektem niezdrowej fascynacji taksówkarza. Porywają go tajne służby, a podczas ucieczki zdaje sobie sprawę, że piękna pani Sutton jest jedyną osobą, której może zaufać. Film ukazuje wiele niegodziwych projektów, za które odpowiedzialne są służby amerykańskie. Potwierdzone dziś oficjalnie, nadal skrywane są za kurtyną milczenia przez niezależne media głównego nurtu. W ten sposób obraz pokazuje, że w delikatnej światowej grze politycznej, liczne ofiary na swoim sumieniu ma nie tylko Rosja.

Nico ponad prawem

Filmowy debiut Stevena Seagala i niestety jedna z niewielu produkcji z nim w roli głównej, która jest warta jakiejkolwiek uwagi. Nico Toscani, policjant, były agent CIA, weteran wojny w Wietnamie zrządzeniem losu trafia na ślad globalnej organizacji handlującej narkotykami. Przełożeni domagają się, by Nico zakończył śledztwo, jednak niepokorny stróż prawa, pomimo odebrania mu odznaki, chce rozwiązać sprawę do końca. Okazuje się, że byli koledzy po fachu planują polityczne morderstwo, a także zastraszenie Nico poprzez próbę zamachu na jego rodzinę (w roli żony Sharon Stone). W aferę zamieszane są wpływowe osoby z pierwszych stron gazet, którym wydaje się, że żyją ponad prawem. Steven wybije im takie podejście z głowy (dosłownie). To właśnie znakomicie ukazane sceny walki oraz emanujący spokojem w każdej sytuacji Seagal są najmocniejszą stroną tej produkcji.

Rekrut 

James Clayton (Colin Farrell) będąc nastolatkiem stracił rodziców. Zgrywa luzaka, który niczego w życiu nie bierze na serio, jednak tak naprawdę wszystko traktuje śmiertelnie poważnie. Jako jeden z najinteligentniejszych absolwentów amerykańskich szkół, dostaje propozycję nie do odrzucenia od Waltera Burka (Al Pacino) – weterana w szeregach CIA. Zanim jednak James zostanie agentem, musi odbyć wymagające szkolenie pod kierownictwem Waltera, które przekształci go w zawodowca. W takcie kursu, po wstępnym sprawdzeniu umiejętności oraz lojalności Claytona przez Burka, ten zleca mu wykrycie „kreta” działającego w Agencji. James szybko przekonuje się, że stare maksymy CIA – „nikomu nie ufaj” oraz „nic nie jest takie, jakim się wydaje” nadal mają ogromne znaczenie w tym zawodzie. Produkcja warta uwagi nie tylko ze względu na kolejną świetną rolę Pacino, ale przede wszystkim z powodu dobrego, wyczerpującego pokazania procesu szkoleniowego agentów.

Psy

Dzieło Władysława Pasikowskiego nosi taką rangę w popkulturze, że brak znajomości tego filmu uznawany jest w towarzystwie jako faux-pas porównywalne z nieobejrzeniem Gwiezdnych Wojen czy Forresta Gumpa. Bez wątpienia to film kultowy, ze świetnie zarysowanymi postaciami granymi m.in przez pierwszego twardziela III Rzeczpospolitej – Bogusława Lindę, Janusza Gajosa, Cezarego Pazurę czy Marka Kondrata. Równie istotne co gra aktorska są realia w których „Psy” zostały osadzone. Ta szara rzeczywistość przemian ustrojowych, tuż po początkowym zachłyśnięciu się wolnością, jest znakomitym tłem do wyprodukowania dobrego filmu sensacyjnego. Bohaterowie szybko przekonują się, że walka z bandytami i gangami przemytników bardzo różni się od tego, co robili w SB – już podczas jednej z pierwszych nocnych akcji padają trupy wśród funkcjonariuszy, a bandyci uciekają. Porucznik Franciszek Maurer (Bogusław Linda) postanawia zemścić się na mordercach. A to wszystko „w imię zasad…”

Nikita

Na sam koniec przedstawicielka płci pięknej w tym męskim gronie. W filmie Luca Bessona tytułowa Nikita (Anne Parillaud) to młoda kobieta na dnie, wciągnięta w spiralę narkotyków i przemocy. Skazana niesłusznie na dożywocie dostaje od tajnych służb propozycję nie do odrzucenia. W zamian za wolność zostanie skuteczną, beznamiętną zabójczynią wspomaganą przez Victora „czyściciela” (Jean Reno). Dziewczyna przechodzi szkolenie pod okiem sadystycznego opiekuna i rozpoczyna nowe życie. Jako Josephine staje się uwodzicielską i wyrafinowaną maszyną do zabijania. Jest perfekcyjna, najlepsza w swoim fachu, ale pewnego dnia rodzi się w niej bunt. Nikita jest historią kogoś, kto dopuściwszy się niegodziwego czynu, próbuje odkupić swoje winy poprzez aktywne życie. Jednak w życiu nie ma do końca zapłaty za to, co uczyniliśmy.