Jaki alfons taka prostytutka –w ten sposób można podsumować aktorski duet Allen-Turturro. „Casanova po przejściach” to komedia o miłości, samotności, z nutką melancholii w tle multikulturowego Nowego Yorku.

Murray Shwartz (Woody Allen) przez brak klientów musi zamknąć należący do niego antykwariat. Aby poprawić swoją sytuację finansową, namawia przyjaciela Fioravante (Turturro) do seksualnego zaspokojenia znajomej dermatolożki dr Parker (Sharone Stone) za godziwą zapłatę. W ten sposób florysta stawia pierwsze kroki w branży najstarszego zawodu świata. Fioravante pomaga osamotnionym kobietom odnaleźć przyjemność, radość życia, oferując im swoje towarzystwo. Uciechy cielesne stają się jedynie dodatkiem. Gdy bohater poznaje Avigal (Vanessa Paradis) należącą do społeczności ortodoksyjnych żydowskich Chasydów, zaczyna wątpić w moralność swojego postępowania. Osamotniona wdowa Avigal, matka sześciorga dzieci, nękana religijnymi zakazami, dzięki Fioravante poznaje zupełnie inne życie.

Podjęty przez Turturro temat i obsadzenie w roli podstarzałego alfonsa Allena robi z „Casanovy po przejściach” błyskotliwą komedię o miłości. Nowojorczyk rzadko gości na ekranie jako aktor w cudzej produkcji, dlatego obraz Johna Turturro nie przejdzie bez echa. Mimo obecności wspaniałych nazwisk w obsadzie, film w całości należy do Allena. Dał swojej postaci to co ma najlepsze: inteligencję, humor, cięte riposty oraz typowo „allenowskie” lęki i fobie.

Atutem filmu są dialogi pomiędzy Murrayem i Fioravante, które sprawiły, że film stał się komedią „wyższych lotów”, przez co wymagający widz z pewnością nie będzie się nudził. Prócz tej ekranowej pary, talentem komediowym wykazał się Liev Schreiber jako żydowski strażnik dzielnicowy Dovi, zakochany w Avigal.

Klimat Nowego Yorku, nuty jazzowej muzyki, błyskotliwe dialogi, humor i komizm sytuacyjny sprawia wrażenie, że film wyszedł spod ręki samego Allena. Dodatkowo przez jego obecność na ekranie trudno pozbyć się takiego wrażenia i próby porównania „Casanovy po przejściach” do dzieł takich jak „Manhattan” , „Annie Hall” czy „Życie i cała reszta”.

Turturro jednocześnie zapożyczając gotowe wzorce, stworzył coś zupełnie nowego i odmiennego. Bezsprzecznie kpiąc z ortodoksyjnej społeczności, czy kobiet szukających towarzystwa u męskiej prostytutki pokazał historię ludzi, którzy marzą, czują, gonią za czymś, czego mieć nie mogą. W ten sposób film otrzymał słodko-gorzki wymiar, który skłoni widza do refleksji.