Witalij Kliczko – sylwetka bohatera Ukrainy

Choć wybitny bokser zakończył karierę kilka lat temu, w obliczu agresji Rosji na Ukrainę staje do swojej najważniejszej walki w życiu – jako mer Kijowa. Jakim sportem walki interesował się przed boksem? Jaki kraj traktuje jak drugi dom? Jak obietnica dana matce pozbawiła go… milionów dolarów? Co robił w przerwie od boksu? Odpowiedź na te pytania i inne pytania w tekście.

Początki

Witalij Wołodymyrowycz Kliczko przychodzi na świat 19 lipca 1971 roku w Kirgistanie. Jego ojciec, Wladimir Rodionovich był generałem w Wojskowych Siłach Powietrznych ZSRR, a matka Nadezhda Ulyanovna była nauczycielką. Niespełna 5 lat później urodzi się jego brat – Wladimir, później również znakomity pięściarz.

Pierwsze lekcje boksu bierze w wieku trzynastu lat. Rok później, w życiu jego rodziny pojawia się ogromna zmiana – przeprowadzka do Kijowa. Miłości do boksowania jeszcze nie ma, skupia się więc na trenowaniu karate. Jednak to inna sztuka walki pochłania jego wyobraźnię – Kick boxing. Kliczko szybko osiąga duże sukcesy w tym sporcie, m.in. wygrywa mistrzostwa Ukrainy czy Spartakiadę w Moskwie. Po kilku latach kariery juniorskiej dołącza do wojska w ramach zasadniczej służby wojskowej – głównie po to, aby dostać się na Akademie Sportową w Kijowie. Zamiast tego zostaje wysłany na Białoruś, gdzie hartuje się w bardzo trudnych warunkach treningowych. Ostatecznie kick boxing porzuca w 1995 roku, kończąc karierę z bilansem 34 wygranych (22 nokauty) i 2 porażki (obie przez nokaut). Przychodzi pora na zawodowstwo w boksie.

Niemcy

Kliczko debiutuje na zawodowych ringach 16 listopada 1996 roku w Hamburgu. Jego rywalem jest Tony Bradham, którego łatwo nokautuje w 2 rundzie pojedynku. Ogólnie większość swoich zawodowych walk stoczy w Niemczech, które stają się jego drugim domem na wiele lat. Co ciekawe, Witalijowi wraz z bratem zdarzy się również trenować na obiektach Warszawskiej Gwardii.

Pierwsi rywale Witalija nie są tuzami boksu zawodowego, każdego nokautuje przed czasem. Pierwszym wartym odnotowania sukcesem Kliczki jest zwycięstwo nad Dickiem Ryanem i zdobycie pasa WBO Intercontinental w 1998 roku. Po kilku następnych walkach odnosi zwycięstwo nad Mario Schiesserem, zwycięstwo to daje mu pas Mistrza Europy w wadze ciężkiej.

W swojej 25 walce odnosi swoje 25 zwycięstwo i osiąga największy, jak do tamtej pory, sukces w swojej karierze. Pokonuję Herbiego Hide i zdobywa pas WBO wagi ciężkiej. W następnych obronach pasa bez problemów pokonuje Eda Mahona i Obeda Sullivana. Jednak w jego 28 zawodowej walce przychodzi pierwsza porażka – jego pogromcą okazuje się Chris Byrd, a Kliczko przegrywa przez niezdolność do walki w 9 rundzie. Kliczko zmaga się w tamtym czasie z wieloma kontuzjami i nie jest w stanie wytrzymać niesamowitego tempa walki narzucanego przez Amerykanina.

Lennox

Kliczko wygrywa kilka następnych walk z mniej znaczącymi bokserami, a następnie przyszedł czas na jego najpoważniejsze wyzwanie w karierze. Lennox Lewis w 2003 roku jest najlepszym bokserem na świecie, w glorii zwycięstwa nad słynnym Tysonem. Do tego posiada pasy najważniejszych federacji bokserskich. Walka jest określana mianem „Starcia Tytanów”. Jednak dzień 21 czerwca 2003 roku nie może być wspominany przez Ukraińca dobrze.

Pięściarze wymieniają się raz po raz potężnymi ciosami, ale Kliczko nie pierwszy raz udowadnia, że posiada jedną z najtwardszych szczęk w historii zawodowego boksu. W pewnym momencie jest jednak tak obity, że sędzia musi przerwać ten pojedynek. Kliczko przegrywa, mimo tego, że na kartach sędziowskich po 6 rundach to on prowadzi, stosunkiem 58:56.

Po tej walce Lewis kończy karierę. Ukraiński bokser przez lata kusi Brytyjczyka rewanżem, jednak nigdy do niego nie doszło. Kliczko twierdzi wręcz, że Lennox Lewis uciekł przed nim na emeryturę.

Kontuzje

Ukrainiec powraca pod koniec 2003 roku, wygrywa z Kirkiem Johnsonem. Jego następny rywal to Corrie Sanders, który wcześniej pokonuje brata Kliczki, Wladimira. Żądny zemsty „Doktor Żelazna Pięść”, jak nazywany jest wybitny bokser, wygrywa z zawodnikiem z RPA i zdobywa wakujący pas WBC. Jednak wieloletnie eksploatowanie organizmu daje o sobie znać i Kliczko po kolejnej walce z Dannym Williamsem ogłasza zakończenie kariery. „Niestety, ostatnio musiałem walczyć z większą ilością obrażeń niż przeciwników” – wspomina Ukrainiec – „Moja decyzja o wycofaniu się ze sportu zawodowego była trudna. Wolałem jednak zakończyć karierę na szczycie i być wzorem do naśladowania dla innych”.

Powrót

Kliczko powraca dokładnie po 1400 dniach. Samuel Peter zostaje pokonany po 8 rundach. W tym momencie on i jego młodszy brat, Władimir, przechodzą do historii, posiadając jednocześnie pasy najważniejszych federacji boksu (Witalij pas WBC, a Władimir WBO, IBF i IBO).

Pomimo wielu intratnych propozycji, bracia nigdy nie spotkali się w ringu. Wynika to z głębokiej więzi między braćmi oraz słowa danemu matce. Witalij kończy karierę bokserską w 2012 roku, wcześniej pokonując kilku świetnych bokserów, takich jak Chris Arreola czy Tomasz Adamek w szczycie formy. Walka z pochodzącym z Żywca bokserem odbywa się na stadionie we Wrocławiu. Adamka dopingowały wtedy ponad 42 tysiące ludzi! Kliczko jednak runda po rundzie obijał Polaka i bez problemu z nim wygrał. Zawiodłem, nie wygrałem, a wy dalej jesteście ze mną – mówi po walce rozczarowany Adamek. Ma obitą, porozcinaną twarz –  w przeciwieństwie do Kliczki, po którym nie widać śladów walki.

Polityka

Kliczkę ciągnie do polityki jeszcze podczas kariery bokserskiej. Popiera „pomarańczową rewolucję”, a potem kandydaturę Wiktora Juszczenki na prezydenta Ukrainy. W 2005 roku pierwszy raz wystartuje w wyborach na mera Kijowa, ale przegrywa, podobnie jak 3 lata później.

W 2010 roku zakłada własną partię UDAR (udar to po ukraińsku „cios”). Odgrywa ważną rolę w przełomie na Ukrainie w latach 2013/2014, będąc twarzą protestów, które doprowadziły do usunięcia z urzędu prorosyjskiego prezydenta Wiktora Janukowycza. Deklaruje chęć startowania w wyborach prezydenckich na Ukrainie w 2014 roku, jednak rezygnuje i daje wsparcie kandydaturze Petro Poroszenki, który wygrywa. Natomiast Kliczko po raz trzeci startuje w wyborach na mera Kijowa, które wygrywa. Jego kariera polityczna błyskawicznie nabiera rozpędu.

W sierpniu 2015 roku partia UDAR formalnie łączy się z partią BPP (partia Petro Poroszenki). Kliczko zostaje liderem połączonych ugrupowań. W 2016 blok współtworzy nowy rząd, który rządzi Ukrainą do 2019 roku. Do wyborów w tamtym roku UDAR podchodzi jako samodzielna partia, jednak uzyskuje słaby wynik. Kliczko natomiast wygrywa ponownie wybory na mera Kijowa w 2020 roku.

Polegaj jak na Zawiszy

W obliczu agresji Rosji na Ukrainę Witalij i Władimir wspólnie ogłosili, że staną ramię w ramię do walki w obronie ojczyzny.

Ukraińscy bokserzy imponują swoją postawą i motywują rodaków do działania. Przecież obaj są milionerami, ludźmi wykształconymi, znającymi wiele języków. Mogliby wspierać swoją ojczyznę spoza jej granic, ale wybrali tę drogę, pomimo że od kilku dni poluje na nich „Grupa Wagnera”, grupa elitarnych komandosów.

Witalij Kliczko jako bokser był znany ze swojej niesamowitej odporności na ciosy. Na ringu był niesamowity, ale potrafił wygrać walkę już na face to face z rywalem. Jego niesamowity magnetyzm powodował, że rywale często bali spojrzeć mu się w oczy, albo łamali się pod jego spojrzeniem.

Godna podziwu jest także postawa innego wybitnego Ukraińskiego boksera Ołeksandra Usyka, obecnego mistrza federacji WBA, WBO, IBF oraz IBO w wadze ciężkiej. Zawodnik wagi ciężkiej przerwał przygotowania do kolejnych walk w Wielkiej Brytanii, wrócił do ojczyzny i wstąpił do wojsk obrony terytorialnej.

https://twitter.com/ukraineupdates5/status/1497574031364702208