Wielu z nas z sentymentem wspomina Pipi Pończoszankę, wraca do dzieci ze szwedzkiej osady Bullerbyn, czy uśmiecha się na myśl o Kubusiu Puchatku i jego przyjaciołach ze Stumilowego Lasu. Ktoś może kolekcjonował kolejne części przygód małego żółwia o imieniu Franklin, a już na pewno wszyscy w szkole podstawowej poznali „Akademię pana Kleksa”. Literatura dziecięca jest błędnie postrzegana za tę mniej wartościową, która ma dostarczyć dzieciom rozrywki, ale niekoniecznie wnieść coś do ich życia. Czy książki dla młodszych czytelników muszą być płytkie?
„Między mną a czereśnią” Paola Peretti
fot. lubimyczytac.pl
Powieść dla każdego, w każdym wieku, zainspirowana przeżyciami autorki.
Mafalda ma 9 lat. I powoli traci wzrok. Wie, że w ciągu pół roku całkiem przestanie widzieć. Czy odnajdzie się w pogrążonej w ciemnościach przyszłości? Czy będzie mogła nadal uczęszczać do szkoły, grać w piłkę nożną i dbać o swojego ukochanego kota?
Z pomocą rodziny i przyjaciół Mafalda krok po kroku odkrywa, co będzie dla niej ważne, gdy wzrok ostatecznie zawiedzie. Poruszająca do głębi, niejednoznaczna opowieść o odwadze i determinacji, porównywana do „Małego Księcia”, zainspiruje i dzieci, i dorosłych.
Historia Mafaldy jest tym bardziej poruszająca, gdy zdamy sobie sprawie, że autorka książki, Paola Peretti, również traci wzrok…
Wydawnictwo Świat Książki
Dziewczynka, mimo że doświadczona przez życie piętnem choroby, jest pogodna i pełna dziecięcej wiary. Pochłania książki i rozmawia z bohaterami swojej ulubionej powieści. Historia Mafaldy będzie czytelna dla odbiorcy w każdym wieku. To opowieść uniwersalna — o chorobie, przyjaźni, stracie i konieczności przystosowania do nowych warunków życia.
„Mój dziadek był drzewem czereśniowym” Angela Nanetti
fot. lubimyczytac.pl
Opowieść o dziadku, który chodził po drzewie. I o wnuczku, który nauczył się tego od dziadka. O drzewie, które było dziadkiem, ale było też mamą. O dojrzewaniu drzewa i o dojrzewaniu chłopca. O kwitnieniu i o przekwitaniu. O gęsi, która była babcią i o czereśniach, które latały jak spadochrony. A także – bo jakżeby inaczej – o dobrych strażakach. I o tacie. Czyli w największym skrócie – piękna opowieść o chłopcu, który wchodził w życie własne poprzez życie innych, wchodząc przy okazji na drzewo.
Jarosław Mikołajewski
Historia małego chłopca nie jest skierowana tylko do młodszego odbiorcy. Jest to książka, której bagaż sentymentalny zrozumieją przede wszystkim dorośli. Angela Nanetti daje głos Antosiowi — obserwujemy świat jego oczami. Kłótnie, cierpienie, szok. Tak właściwie całą plejadę emocji i sytuacji, które przytrafiają się dorosłemu człowiekowi. Z reguły ten świat jest niedostępny dla dziecka.
Przede wszystkim to mały „Traktat o łuskaniu fasoli” dla dzieci. Traktat o życiu i o śmierci.
„Tippi i ja” Sarah Crossan
fot. lubimyczytac.pl
Tippi to ta z lewej. Siostra, bliźniaczka. Po prawej jest Grace. Mają szesnaście lat. To cud. Cud, że wciąż żyją.
Gdziekolwiek się pojawią, ludzie gapią się na nie z rozdziawionymi ustami. „Czułabym się jak w pułapce” – mówią. „Jak robicie siku?” – pytają. „Strasznie im współczuję. Bycie bliźniakiem syjamskim to musi być najgorsza rzecz na świecie” – szepczą za ich plecami. Choć Grace potrafiłaby sobie wyobrazić milion gorszych rzeczy.
A potem jedna z tych gorszych rzeczy się zdarza.
Wydawnictwo Dwie Siostry
Jak wygląda życie dziewcząt, które są bliźniaczkami syjamskimi? Tippi i Grace mają szesnaście lat – zmagają się nie tylko z problemami typowymi dla ich wieku, ale również z tymi wynikającymi z ich schorzenia. Grace w swoim pamiętniku snuje historię pełną wzlotów i upadków, słodką i gorzką, dającą nadzieję i prowokującą do łez. Na kartach książki stykamy się z chorobą alkoholową, problemami finansowymi, anoreksją czy hejtem. Bliźniaczki, choć zupełnie różne pod względem temperamentu, dzielnie stawiają czoła przeciwnościom losu.
„Tippi i ja” to opowieść o wspaniałości życia i każdego człowieka.
