Nie taki muppet grzeczny – recenzja „Avenue Q”

Po co nam musicale, takie jak „Avenue Q”? A choćby po to, żeby dokonać niezwykłego odkrycia. Istnieje coś w rodzaju mięśni policzkowych, które ujawniają się dopiero po ponad dwugodzinnej dawce śmiechu. Może jeszcze po to, by nauczyć się czegoś o sobie samym, bez zbędnej patetyczności, ale za to z przytupem. Jak się okazuje, muppety nie powiedziały jeszcze ostatniego słowa, a na Avenue Q prezentują formę lepszą niż na kultowej Ulicy Sezamkowej.

Jedną dłonią stukam w klawiaturę, a drugą kładę na sercu i przyznaję – nigdy wcześniej nie byłam tak rozbawiona żadnym spektaklem. A muppetowy humor jest co najmniej specyficzny. Spodoba się wszystkim, którzy mają choć odrobinę dystansu do siebie. I tym, którzy przekonania religijne i polityczne zechcą na moment pozostawić w kieszeni kurtki. Sprośne żarty ubrane w bajecznie skomponowane piosenki, sprawiają, że przełykamy je z radością i bez ryzyka niestrawności. Bohaterowie wyśpiewują to, czego zawsze baliście się powiedzieć głośno i palą to, co chcieliście zapalić, a to prowadzi do czegoś w rodzaju XXI-wiecznego katharsis. Widzowie bawią się wyśmienicie, roniąc łzy śmiechu i przytakując, m.in., że „każdy z nas jest małym rasistą”. Wszystkie problemy, które spędzają sen z powiek nam-współczesnym, zostają oswojone przez zabawę. Ostatecznie przecież… Poza śmiercią i podatkami, nie ma się czym przejmować!

Musical skradło kilka postaci. Po pierwsze, poważnych gabarytów Edzio (Marcin Słabowski), którego kręcenia tyłeczkiem nie powstydziłaby się żadna Afroamerykanka. Po drugie, Kudłaty (Sasza Reznikow), który nie owija w bawełnę w temacie pornografii i jej związków z sensem ludzkiej egzystencji. Po trzecie, Anna Maria (Magdalena Smuk) – azjatycka piękność, wybranka Edzia, psychoterapeutka, która swoje konsultacje zaczyna od magicznego „Leci ci?”. Nikt z takim wdziękiem jak ona, nie śpiewał nigdy „Im badziej go kochasz, tym badziej chcesz go zabicz!”. Poza tym, duży szacunek należy się Kasi Wojasińskiej, która z ogromną charyzmą wciela się w postać… Piotra Swenda. Nie, nie mylicie się, to nikt inny jak Maciek z Klanu, do którego jak bumerang wraca fraza „Co się sta(ł)o”? Perfekcyjnej całości dopełniają: Żaczek Przyjemniaczek (Krzysztof Wojciechowski), Katka Kudłatka (Maja Gadzińska), Ludka Prostytutka (Karolina Trębacz), Maks (Mateusz Deskiewicz), Tomek (Artur Guza) i Misie Patysie (Wojciech Daniel). Cała obsada prezentuje doskonały warsztat aktorski i… kondycję fizyczną. Śpiewanie, tańczenie, i prowadzenie charyzmatycznych dialogów równocześnie z doskonałym operowaniem lalkami-muppetami z pewnością nie należy do najłatwiejszych zadań.

Na ogrom pochwał zasługuje obsada muzyczna na czele z Dariuszem Różankiewiczem. Mini-orkiestra Teatru Muzycznego, grając repertuar prosto z oryginalnego, broadwayowskiego musicalu, przenosi widzów „Avenue Q” w bajkowy wymiar. Jeszcze łatwiej przenieść się w ten wymiar za sprawą scenografii, o której widzowie szeptali w trakcie przerwy. Ewa Woźniak w pełni oddała koloryt dzielnicy „Q”, wplatając tam również trójmiejskie detale. Urok musicalu tkwi również w tej lokalności. Jest SKM-ka, Sea Towers i Witomino. Magdalena Miklasz – reżyser spektaklu zadbała o wiele rozwiązań, które nie pozwalają się nudzić nawet przez sekundę. Muppety grają bowiem nie tylko na deskach teatru, ale również na ulicach Gdyni i w dyrektorskich gabinetach. Jak to możliwe? Sprawdźcie sami.

Pomimo stoickiego charakteru, podczas trzecich owacji byłam w tak pozytywnej euforii, że miałam ochotę wybiec na środek i zrobić sobie „selfie” z Kudłatym i Edziem. Pozostaje mi żałować, że powstrzymała mnie konwencja, ale nic straconego, bo w marcu kolejne spektakle.